Las i „bellakrystyna”

Idąc do lasu nastawiłam się na nieznane, tak jakbym szła pierwszy raz i chciała go poznać.  Droga wiedzie mnie przez rzekę nad, którą już  sporo ciekawych okazów roślinnych pokazuje światu swoją obecność pyszniąc się w słońcu. Nie zwracam jednak uwagi na nie, przechodzę obok i kieruję w stronę łąki, prze którą też muszę przejść, aby dojść do lasu. Nad rzeką jak to zwykle bywa, stoją sobie krzaki, pozarastane połacie ziemi nie wiadomo czym. Postanowiłam kierować się instynktem i posłuchać głosu lasu. I właśnie nad rzeką w tych chaszczach „jakiś głos” kazał mi skoczyć w bok. Tylko po co? Odwracam się, żeby zawróć do lasu a tu…..niespodzianka: czeremcha. Młodziutkie drzewko, które pewnie pierwszy raz kwitnie. Nigdy nie widziałam w mojej okolicy czeremchy, więc bardzo się ucieszyłam, gdyż sporo wiedzy o niej posiadłam na wykładach z zielarstwa.

Idę w górę, na szczyt naszej góry Orlik. Prowadzi tam też ścieżka turystyczna spacerowa, ale ja idę swoimi ścieżkami, chcę poznać las – od nowa. Brzegiem lasu, na skraju łąki prześwitują to tu to tam wielkie połacie tej tarniny, wierzby iwy, kępki młodych brzózek, olch, głogu, wysuwają się olbrzymie gałęzie sosny udekorowane misternie małymi szyszkami. Widok jest cudny. Zaglądam w leśne ustępy, a tam….drzewa pełne kwiecia! Cóż za cudny widok. To czereśnie! Sięgam po jedną z niższych gałęzi, żeby zrobić zdjęcia makro tych bieluśkich kwiatuszków, a tu z gałęzi skacze mi na głowę jakiś leśny zwierz!! Oj! Narobiłabym pisku, ale że sama jestem to kto mnie uratuje?? Otrzepuję się i patrzę na ziemię co to spadło mi na głowę i….jestem zdziwiona, bo to tylko mały, zielony robaczek. On chyba bardziej się wystraszył, skoro postanowił mnie zaatakować. Pewnie gałązka, którą zagarnęłam była jego „własnością”. Robię zdjęcia i gałązkę oddaję, a niech sobie siedzi do woli.

Kawałek dalej widzę więcej tych pięknych, wyniosłych drzew a koło nich i krzewy bzu czarnego oraz agrest. W okresie około-wojennym były tu domostwa, a góra była zupełnie łysa. Las, którym idę jest młody i wyrósł, gdyż nikt nie uprawiał ziemi, więc roślinność zadomowiła się i rozgościła po swojemu. Na tej górze jest sporo roślin zarówno leśnych jak i łąkowych, które walczą ze sobą o terytorium. Czasem spotykam rośliny, których nie powinno być tu w ogóle. Ale to dowodzi jedynie tego, że rośliny potrafią długi czas ze sobą żyć w symbiozie, zanim zostaną zdominowane i wyparte przez inny gatunek.

 Zasłuchana w szum tego uroczego
miejsca, idąc wolno zrębem (wycinka drzew), rozmyślając nad siłą życia i
pięknem lasu, ciesząc się tak ciepłymi już promieniami słońca, spostrzegam roślinę
jakby znajomą. W pierwszej chwili nie rozpoznaję. Nie ma jeszcze kwiatów, widać
że jest młodziutka, ale już duża. Dotykam delikatnie liści, czuję jakby szorstkość
i lepkość. Przyglądam się łodydze, rozchylam dolne liście, aby ewentualnie
przyglądnąć się korzeniowi, może będzie widać. I myśl jak błyskawica wpada do
głowy:  BELLADONNA. Nie! no niemożliwe! Ja
jestem…. „bellakrystyna[1]”,
ale ta roślinka…?? Myśli pędzą jak szalone: belladonna, bellakrystyna, atropina…..pokrzyk
wilcza jagoda!! Ojej! Ale fajnie! Spotykałam już dorosłe osobniki tej roślinki,
gdzie na gałęziach były kwiaty lub już owoce. Wtedy łatwo było rozpoznać. No i
roślinka była…większa. Zdecydowanie. Wydawało mi się, że to krzew. Przeszukuję
w zakamarkach umysłu wiedzę jaką posiadam na jej temat….i wszystko co wiem mówi
mi, że to Pokrzyk wilcza jagoda – (Atropa belladonna L.). Gdyby choć miała
zawiązki kwiatów… no cóż zrobię zdjęcie, zapamiętam miejsce i będę ją obserwować.
Dla mnie jako poszukiwacza roślin ten okaz wydaje się być niezwykle ciekawy, niemalże
cel dzisiejszego spaceru!!!  Hmmm… Jak
rozpoznać ją na pewno, kiedy nie ma jeszcze kwiatów i owoców? Podkopię
trochę i zobaczę jaki ma korzeń: biały, gruby, palowy wydaje się być długi. Tak,
to belladonna. Ale radocha!!

Oznaczenie niebieskiego szlaku turystycznego wraz z informacją o długości trasy i wysokości szczytu: 618 m npm.

Znak pomiarowy szczytu góry nr AD 7064 z informacją: uszkodzenie podlega karze G.U.P.K.

A ja zatopiona jeszcze w myślach wracam usatysfakcjonowana: nacieszyłam się widokami, poznałam las jakiego nie znałam, odkryłam jego tajemnice….

Leśnych  przygód życzy Niezłe Ziółko